Drogi czytelniku jeśli widzisz ten tytuł i zastanawiasz się, czy to jest książka na dobranoc, do poduszki, to pragnę cię uświadomić, że raczej nie. To nie są wiersze dla grzecznych dziewczynek i chłopczyków. To jest pazur, który zostawia ślad. Jeśli chcesz taką pamiątkę to czytaj dalej.  

Nie lubię podglądać ludzi, a tu robię to nieustannie. Kartka za kartką patrzę jak stoją na krawędzi i albo się stoczą albo przekupieni obiecankami, nasączeni nadziejami sądzą, że wytrwają, że się wywiną, ale tory ze szczęściem biegną w inną stronę. Pozostaje tylko złudzenie szczęścia w ramionach przypadkowej kobiety czy butelki alkoholu. Złudzenie, że możesz pokazać życiu środkowy palec. Możesz, ale musisz wiedzieć, że ono zrewanżuje się tobie obcięciem ręki.

Niektóre historię napisane są w iście filmowy sposób. Kilka linijek i wyobraźnia zaczyna pracować a w głowie uruchamia się projekcja. Naga kobieta stojąca na balkonie, która czuje, że niewiele jej zostało, ale jeszcze chce zabłysnąć, jeszcze chce poczuć się chciana, nim zabiorą jej resztki godności (wiersz Źródełko wyschło).   

Pięść, Skowyt nie rozpieszcza piękną polszczyzną. Wprost przeciwnie  dopieszcza czytelników, którzy są zwolennikami surowego języka i nie przeszkadza im grzebanie w ciemnych zakamarkach życia.    

 Powód, żeby pić  (fragment)

„Piję, dlatego na trzeźwo jestem

dobrym, delikatnym człowiekiem.

I ŻEBYŚ PAMIĘTAŁ!  

Nigdy na odwrót.”

  Życie jak wiersz (fragment)

„We mnie jest dużo,

przebiegania przez pasy

(widziałem wiele

czerwonych świateł

zielone gasną naprawdę

szybko, zawsze mnie to

zaskakuje)”

 Wyszedłem z formy (fragment)

„Tylko wiersze wciąż płyną. Tryskają

wysoką fontanną z tego śmierdzącego

szamba. Mówię sobie: jeszcze jeden

dzień, noc, godzina, a stanę na nogi.”

  Dmuchnij, a zaświergolę jak słowik  (fragment)

„Każda praca wbrew sobie

ma swoją cenę”

Co czytelnik to interpretacja. Dla jednej osoby wiersze będą miały jeden wymiar. Ktoś inny natomiast znajdzie w nich drugie dno. I  w końcu powie – tak to moje życie, też tak mam lub miałem, tylko nie umiem /nie umiałem tego do tej pory opisać i nazwać. 

Jeśli dotrwałeś do końca tej recenzji to nie myśl o sobie, że bliżej ci do zimnego drania niż wrażliwego człowieka. Wrażliwość to nie są tylko ckliwe opowiastki i tanie melodramaty, to czasem ludzkie historie ubrane w alkohol, seks, cynizm i przemoc. To jest pierwszy plan. Najbardziej widoczny. Ten drugi, którego może nie widać od razu (chociaż sprawny czytelnik go wyłapie) to lęk, samotność i strach.  

Mateusz Skrzyński – „Pięść, Skowyt oraz Głodujące Psy”

Wydawnictwo Czytaj 2017

Fanpage: Poeta z hotelu na godziny

Blog: https://mateuszskrzynski.wordpress.com/